Elf City

Elf zaczął się kulić w sobie, próbując się wyrwać i nie patrząc drugiemu Elfowi w oczy.

Elf dostojnym krokiem ze spuszczoną głową przyszedł, przechodząc drogę Tobbyemu.

- Nie, nic takiego nie dokonałem. - Elf walnał się pięścią w pierś, udowodniając, że mówi prawdę.

- No, no wiemy. - Tobby bez zaangażowania w swoje słowa wzdychał, jakbym była dla niego tylko jakimś pasożytem. Szturchnęłam Elfa w wrogim grymasie.
- Nie sądzę, żebym była jakąś przeszkodą.

- W.. E-elfiej dzielnicy? - zgrywał jakby to powiedział, debila nie rozumiejącego podstawowych słów i ich znaczeń. Ja wiedziałam, że on nie ma zbytniej orientacji w terenie, więc postanowiłam go wyręczyć. - Tak. Mieszkam z nim. W Elfiej Dzielnicy.

Wzruszył ramionami i zakrył mnie ciałem, przykliszczając do ściany innego budynku. Zaczęłam się dusić, nie tylko z powodu skliszczenia i zrównania ze ścianą, ale ze względu na to, że nieprzyjemnie pachniał - jednym słowem, jak nieumyty niechluja. On jednakże nie zwrócił na to uwagi. Nie wiedziałam, czy specjalnie, czy nie, ale skliszczył mnie jeszcze bardzie. - Toobby! - wydusiłam ze siebie, jak łkanie, bo byłam bliska płaczu, z bólu. W tej chwili król łaskawie się ode mnie odsunął. - Co? Człowiek? Gdzie? - Udawał niewinnego, choć oboje wiedzieliśmy, że nawet i nie z wyglądu, ale jak i z zagorzkniałego fanatyctwa i zwolennika mydła, nie wyglądałam na Elfa.

Uśmiechnął się z irytacją. - Dzięki, ale to był mój kamuflaż. Teraz jestem zmuszony łazić za Mirrą. - spojrzał na mnie z lekką rezygnacją.

Siedział na dachu jakiegoś budynku i przyglądał się scencę z rozbawieniem, a porucznikom - z odrazą. Rzucił w jednego z nich kamieniem, który obił się najpierw o ramie, potem trafiło w kość policzkową. Bufiasty mężczyzna rozejrzał się, nagle zauważył Tobbyego, który szykował się do kolejnego rzutu.
Ja, to znaczy, Mirra, patrzałam z westchnieniem na Elfa z dołu i nałożyłam głęboko kaptur. - Nie znam cie. - szepnęła w jego stronę, jakbym przekazywała mu największą swoją tajemnicę. Oczywiście, chodziło raczej o fakt, że nie chce za łajdaka do kicia pójść. Westchneliśmy oboje, niemalże w tym samym czasie.